یلدا

جشنهای ایرانی

   یلدا  


پیوند ایرانیان باستان با طبیعت و جلوه­های آن پیوندی دیرینه است. نوروز، تیرگان، مهرگان، یلدا، چهارشنبه سوری، جشن سده وبسیاری جشنهای دیگر در برجهای خورشیدی و باستانی ایران زمین دیده می­شود. شادی و نشاط، سپیدی و پاکی، رفتارهای نیکو و مهربانی و سخاوت جزئی از زندگی ایرانیان باستان بوده­است.

 آنها همواره از سیاهی و تباهی و از دروغ و زشتی و پلیدی بیزاری می­جسته­اند و هیچگاه رنگ سیاه در زندگی نیاکان ما نقشی نداشته­است. رنگهای شاد و روشن به ویژه رنگ سپید که نشانی از پاکیزگی و روشنایی بوده­ پوشش و جامه ایرانیان گذشته را تشکیل می­داده. گریه وزاری، شیون وناله حتی در سوک از دست­دادن خویشاوندان در زندگی ایرانیان قدیم جایگاهی نداشته و آن را گناه می­انگاشته­اند، آنچه بوده نشاط و خرمی وسرور و سربلندی بوده و همواره برآن تأکید می­ورزیده­اند.

 این موارد را به فراوانی در سرودهای زرتشت و کتاب مقدس اوستا می­توان دید. جشنها که معمولاً با تغییرات جغرافیایی زمین همراه بوده هریک به نوبه خود در زندگی نیاکان ما نقش داشته­اند نوروز جشن نوزایی زمین و طبیعت ـ تیرگان جشن آب و آبهای روان ـ مهرگان جشن کشاورزان و برداشت محصول ـ سده جشن پایان زمستان بزرگ و آغاز زمستان کوچک که با برافروختن آتش به انجام می­رسد.

و اما یلدا آخرین شب پائیز و آغاز زمستان بزرگ است که همواره در آئین ایرانیان باستان با یک شب به یاد ماندنی همراه بوده­است. در نواحی مختلف ایران این جشن با چهره­های گوناگون برگزار می­گردد اما در همه آنها آداب شب­نشینی فامیل به جا آورده می­شود و جمع­شدن اعضای خانواده به دور یکدیگر قرنهاست که ادامه دارد. یلدا یا شب چله بلندترین شب سال که سرمای آن در کانون گرم خانواده­ها و فامیل رنگ می­بازد همیشه با خوردن هندوانه و تنقلات همراه است. در آداب و فلکلور قدیم مردم کرمان خمره­ای کوچک را در میان جمع می­گذاشتند و هریک از اعضای فامیل شیء مانند انگشتری یا حلقه و یا سنجاق ومانند آن را در خمره می­انداختند سپس به نوبت شعری می­خواندند و یا داستانی تعریف می­کردند ودر آخر کودکی از درون خمره اولین شیء را بیرون می­آورد و عقیده داشتند آرزوی آن شخصی که شیء متعلق به او بوده درآن سال برآورده خواهدشد.


یلدا و همه جشنهای آریایی نشان و هویت ملی ماست.


آنها را پاس بداریم و به فرزندانمان بیاموزم.