تاریخ و تمدن ایران بزرگ

ابوبشر عمرو بن عثمان معروف به سیبویه از دانشمندان ایرانی  صرف و نحو  زبان  عربی  است که آرامگاهش در شهر  شیراز  است. معنی نام او «منسوب به سیب‌» است. بسیاری از نام‌های ایرانی پیش از اسلام و اوایل دوره اسلامی به پسوند نسبی -ویه ختم می‌شد همچون «دادویه»، «زادویه» و غیره. عربها و به تبع آنها غربیان نام سیبویه را به صورت سیبَوَیهی تلفظ می‌کنند. سیبویه، نامش عمروبن عثمان بن قنبر و کنیه اش ابوالبشر و از بردگان بنی  حارث بن کعب  بود. فیروزآبادی مؤلف قاموس درباره معنای نام او می‌گوید: (سیبویه یعنی بوی سیب) ابوبشر سیبویه فرزند عمرو بن عثمان (۱۴۰ هـ / ۷۶۰ م-۱۸۰ هـ / ۷۹۶ م)، مشهور به سیبویه. نام کامل وی: ( أبو بشر عمرو بن عثمان بن قنبر البصری ). وی از موالی بنی الحارث بن کعب و سپس از موالی آل الربیع بن زیاد الحراثی بود. سیبویه در بیضای فارس تولد یافت و در  بصره  نشو و نما کرد. پس از آن که در نحو استادی بی همتا شد به نزد یحیی بن خالد برمکی به بغداد رفت. وی علاوه بر این‌که از خلیل درس می‌گرفت نزد استادان دیگری مانند عیسی بن عمر و یونس به شاگردی نشست و لغت را هم از ابو خطاب اخفش فرا گرفت. آنگ

سند سازمان ملل متحد مبنی بر ثبت جهانی نوروز به نام ایران 23 February 2010 General Assembly GA/10916 Department of Public Information • News and Media Division • New York Sixty-fourth General Assembly Plenary 71 st  Meeting (PM) GENERAL ASSEMBLY RECOGNIZES 21 MARCH AS INTERNATIONAL DAY OF NOWRUZ, ALSO CHANGES TO 23-24 MARCH DIALOGUE ON FINANCING FOR DEVELOPMENT The General Assembly this afternoon recognized the International Day of Nowruz, a spring festival of Persian origin, and moved back the dates of the next high-level dialogue on Financing for Development, as it continued its sixty-fourth session. According to the preamble of the resolution on the International Day (document A/64/L.30/Rev.2), Nowruz, which means new day, is celebrated on 21 March, the day of the vernal equinox, by more than 300 million people worldwide as the beginning of the new year.  It has been celebrated for over 3,000 years in the Balkans, the Black Sea Basin, the Caucasus, Central Asia, the Mid

درباره‌ی زبان مردم آذربايگان   دكتر محمد امين رياحی از روزي كه رساله‌ي « آذري يا زبان باستان آذربايگان» به قلم روانشاد كسروي در 1304 خورشيدي انتشار يافت، مساله‌ي زبان ديرين مردم آذربايجان مطرح گرديد و مورد توجه و  تحقيقات دامنه‌دار دانشمندان ايراني و خارجي قرار گرفت در آن سال‌ها، تازه متعصبان عثماني و به دنبال آن‌ها دولت جديد تركيه، برنامه‌ي  پان‌توركيستي خود را آغاز كرده بودند. ماجرا از اين قرار بود كه بعد از فروپاشي امپراتوري عثماني و از دست رفتن متصرفات اروپايي در شمال و مناطق عرب‌نشين در جنوب و تشكيل دولت‌هاي مستقل، زمامداران ترك با اين استدلال، مردم خود را تسلي مي‌دادند كه اصولا چه معني دارد كه ما سرزمين‌هاي غير ترك اروپايي و عربي را نگاهداری كنيم. نفع ما در اين است كه اين بار را از دوش خود ندازيم و با تصرف سرزمين‌هاي ترك زبان امپراتوري  جديد يكدستي پديد آوريم در گرماگرم اين خواب و خيال، نظريه‌پردازان متعصب، زبان تركي معمول در آذربايجان را زبان آذري نام نهادند و به سردمداران دولت مسلمان قفقاز هم كه بعد از فروپاشي روسيه‌ي تزاري در 1917 به مركزيت باكو تشكيل شده بود، تلقين كرد

                                  مولانا جلال الدین بلخی نه تورک بود نه اوزبک؛  ایرانی بود و هست؛ پیش از این یک پان تورکیست اوزبیک بودن مولانا جلال الدین بلخی را به خیال خود اثبات کرده بود . اکنون نوشتار دیگری را به نشر می سپاریم که پاسخ دروغ بافی های آن پان تورکیست را داده است                                                                   ادامه ی مطلب را بخوانید: برای درک بهتر این نبشته و آگاهی یافتن از ادعای پان تورکیست ها ، بهتر است که نخست نوشتار " مولانا تورک است " را مطالعه کنید و بعد این پاسخش را بخوانید، غرض‌ها تیره دارد دوستی را پاسخی به مقاله «مولانا ترک است و فقط چند روزی از خاک ایران رد شده، چند روز پیش به طور تصادفی گذارم به تارکده‌ای افتاد که به مناسبت بزرگداشت سال مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، عارف و شاعر پرآوازه‌ی ایرانی، برپا شده بود. نوشته‌ای در آنجا خواندم به قلم آقایی به نام «سعید نسفی» با این ادعا که "مولانا ترک است و فقط چند روزی از خاک ایران رد شده". تاریخی در بالا یا پایین نوشته ندیدم بنابراین نمی‌دانم که این نوشته چقدر قدیمی ا