غمگین ترین و شادترین مردمان جهان در کدام کشورها زندگی می کنند ؟ چه عواملی بر میزان شادی و غم مردم جهان موثر است ؟ جایگاه ایران در این رتبه بندی ها چیست ؟
این نوشتار به بررسی برخی از عوامل موثر بر میزان غم و شادی مردم جهان پرداخته و ۲۰ کشور غمگین و ۲۰ کشور شاد جهان را از میان ۱۴۰ کشوری که میزان خرسندی مردمان آنان بررسی شده را معرفی می کند.
از مهمترین عواملی که بر میزان خرسندی و شادی افراد اثر دارد، می توان به دستمزد بالا و اختلاف طبقاتی اندک میان شهروندان یک هازمان اشاره کرد.
سرانه ی تولید ناخالص داخلی یکی از شاخص های اندازه گیری خرسندی افراد از وضعیت معیشتی آنهاست. برای محاسبه ی این شاخص، تولید ناخالص داخلی کشور را که دربرگیرنده ی مجموع ارزش کالاها و خدماتی است که طی یک سال در یک کشور تولید می شود، بر جمعیت بخش می کنند و عددی که به دست می آید، سرانه ی تولید ناخالص داخلی آن محسوب می شود. مطالعات بسیاری نشان داده اند که میزان شادی شهروندان یک کشور با این شاخص رابطه ی مستقیم دارد.
میزان درآمد بیشتر به افراد امکان می دهد تا از سطح آموزش و بهداشت مناسب تری برخوردار شوند، در تهیه ی مایحتاج اساسی زندگی به مشکل برنخورند و در وقت آزاد خود به تفریحات گوناگون بپردازند. برخورداری از امنیت شغلی و اجتماعی، تبعیض جنسیتی حداقلی، بهره مندی از آزادی های اجتماعی و حقوق مدنی، سبب می شود تا مردم یک کشور احساس خرسندی بیشتری از زندگیشان داشته باشند.
در برابر، اقتصاد ضعیف، فساد سیاسی، عدم امنیت، درآمد پایین، کمبود امکانات بهداشتی و درمانی، عدم برخورداری از رفاه اجتماعی و اقتصادی، سامانه ی آموزشی ناکارآمد و نداشتن آزادی های فردی و اجتماعی، سبب ناخرسندی از زندگی و بروز غم در افراد می شود.
این عوامل می توانند بر میزان امید به زندگی افراد نیز اثر بگزارند. امید به زندگی یک شاخص آماری است که نشان دهنده ی متوسط طول عمر افراد یک جامعه است. این شاخص یکی از ملاک های سنجش پیشرفت و عقب ماندگی کشورهاست. به همین سبب، شهروندان کشورهای توسعه یافته که شهروندانشان اغلب جزو شادترین مردمان جهان هستند، امید به زندگی بالاتری نسبت به شهرواندان کشورهای در حال توسعه دارند.
غمگین ترین کشورهای جهان
جمهوری آفریقای مرکزی در صدر کشورهای غمگین جهان قرار دارد. در این کشور بیش از ۱۰ درصد از کودکان در نخستین سال زندگیشان به دلیل نبود امکانات بهداشتی و ناآگاهی پدر و مادرهایشان، جان خود را از دست می دهند. آموزش و پرورش ناکارآمد که به ازای هر ۹۱ دانش آموز تنها یک آموزگار وجود دارد و نبود افق های روشن در زمینه ی کار و معیشت، از دلایل نامیدی و غمگینی مردمان این کشور است.
زیمباوبه و اتیوپی دو کشور دیگر آفریقایی در جایگاه های پسین قرار دارند. فساد اقتصادی و سیاسی گسترده، نداشتن حقوق مدنی، کم سوادی، سو تغذیه و نرخ بالای بیکاری از دلایل قرار گرفتن این کشورها در صدر این فهرست است.
پاکستان، کشوری آسیایی با دولتی که هر از چند گاه دست به دست می شود، عدم امنیت، نرخ بالای خشونت در جامعه و عدم تحمل خارجی ها، آن را در رتبه ی چارم فهرست قرار داده است.
یمن، سودان، نیجریه، موزامبیک، کنیا، زامبیا، اوگاندا، کامرون و رواندا، از دیگر کشورهای آفریقایی هستند که در رتبه های پنجم تا سیزدهم این فهرست جای گرفته اند. مردم این کشورها از محدودیت آزادی های مدنی، نرخ بالای بیکاری، آموزش و پرورش ناکارآمد، نداشتن دسترسی به آب آشامیدنی سالم، نداشتن اعتماد شهروندان به سامانه ی سیاسی، فساد اقتصادی، شیوع بیماری های میکروبی و پایین بودن نرخ امید به زندگی، رنج می برند و به همین علت از زندگی خود ناخرسندند.
ایران اما در این فهرست در رتبه ی چاردهم قرار گرفته است. با وجود آنکه ایران به لحاظ سرانه ی تولید ناخالص داخلی و امید به زندگی، در رتبه ی بالاتری از سایر کشورهای این فهرست قرار دارد، اما رژیم سیاسی، نبود آزادی های مدنی و حقوق اجتماعی، این کشور را در زمره ی غمگین ترین کشورهای جهان قرار داده است. ایران همچنین بالاترین نرخ مهاجرت افراد تحصیل کرده و متخصص جهان را دارد.
کشورهای تانزانیا، بنگلادش، کامبوج، نپال، سنگال و هند، در رتبه های پانزدهم تا بیستم این فهرست جای گرفته اند:
شادترین کشورهای دنیا
نروژ، دانمارک و سوئد سه کشور واقع در شمال اروپا، سال های متمادی است که در صدر شادترین مردمان جهان قرار دارند. امکانات رفاهی اجتماعی، برابری مدنی، درآمد بالا، اختلافات طبقاتی کم و سامانه ی آموزش و پرورش کارآمد، سبب شده است تا مردمان این دو کشور از زندگی خود خرسندی بالایی داشته باشند.
استرالیا و نیوزیلند دو کشور واقع در نیم کره ی جنوبی رتبه های چارم و پنجم این فهرست هستند. سامانه ی آموزش و پرورش کارآمد، اقتصاد قدرتمند و آزادی‌های مدنی، عامل خشنودی شهروندان این کشورهاست.
کانادا، فنلاند، هلند، سوییس، ایرلند، لوگزامبورگ، ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، آلمان، ایسلند، بلژیک، هنگ کنگ، سنگاپور و تایوان، رتبه های ششم تا بیستم این جدول را به خود اختصاص داده اند. بیشتر این کشورها دارای رشد اقتصادی بالا، آزادی های مدنی، مشارکت مردمی در سیاست، سامانه ی پزشکی و درمانی کارآمد، امنیت و آرامش هستند:
عصبانی ترین کشورهای جهان
به جز آنچه در مورد میزان خرسندی شهروندان و خشنودی آنان نسبت به وضعیت معیشتی در کشورهایشان مطرح شد، بنیاد گالوپ با یک اندازه گیری متفاوت، درصدد برآمد تا میزان خشم و عصبانیت شهروندان کشورهای جهان را بررسی کند.
در پژوهش هایی که از سوی این بنیاد صورت گرفت، شهروندان سه کشور عراق، ایران، و سودان جنوبی، به ترتیب خشمگین ترین مردم جهان معرفی شدند. حجم بالای احساسات منفی از جمله: "نگرانی، دردهای جسمانی، استرس و غم" از جمله عواملی است که دلیل عصبانیت مردمان این کشورها عنوان می شود.
همین جستار در کیهان سوئد
این نوشتار به بررسی برخی از عوامل موثر بر میزان غم و شادی مردم جهان پرداخته و ۲۰ کشور غمگین و ۲۰ کشور شاد جهان را از میان ۱۴۰ کشوری که میزان خرسندی مردمان آنان بررسی شده را معرفی می کند.
از مهمترین عواملی که بر میزان خرسندی و شادی افراد اثر دارد، می توان به دستمزد بالا و اختلاف طبقاتی اندک میان شهروندان یک هازمان اشاره کرد.
سرانه ی تولید ناخالص داخلی یکی از شاخص های اندازه گیری خرسندی افراد از وضعیت معیشتی آنهاست. برای محاسبه ی این شاخص، تولید ناخالص داخلی کشور را که دربرگیرنده ی مجموع ارزش کالاها و خدماتی است که طی یک سال در یک کشور تولید می شود، بر جمعیت بخش می کنند و عددی که به دست می آید، سرانه ی تولید ناخالص داخلی آن محسوب می شود. مطالعات بسیاری نشان داده اند که میزان شادی شهروندان یک کشور با این شاخص رابطه ی مستقیم دارد.
میزان درآمد بیشتر به افراد امکان می دهد تا از سطح آموزش و بهداشت مناسب تری برخوردار شوند، در تهیه ی مایحتاج اساسی زندگی به مشکل برنخورند و در وقت آزاد خود به تفریحات گوناگون بپردازند. برخورداری از امنیت شغلی و اجتماعی، تبعیض جنسیتی حداقلی، بهره مندی از آزادی های اجتماعی و حقوق مدنی، سبب می شود تا مردم یک کشور احساس خرسندی بیشتری از زندگیشان داشته باشند.
در برابر، اقتصاد ضعیف، فساد سیاسی، عدم امنیت، درآمد پایین، کمبود امکانات بهداشتی و درمانی، عدم برخورداری از رفاه اجتماعی و اقتصادی، سامانه ی آموزشی ناکارآمد و نداشتن آزادی های فردی و اجتماعی، سبب ناخرسندی از زندگی و بروز غم در افراد می شود.
این عوامل می توانند بر میزان امید به زندگی افراد نیز اثر بگزارند. امید به زندگی یک شاخص آماری است که نشان دهنده ی متوسط طول عمر افراد یک جامعه است. این شاخص یکی از ملاک های سنجش پیشرفت و عقب ماندگی کشورهاست. به همین سبب، شهروندان کشورهای توسعه یافته که شهروندانشان اغلب جزو شادترین مردمان جهان هستند، امید به زندگی بالاتری نسبت به شهرواندان کشورهای در حال توسعه دارند.
غمگین ترین کشورهای جهان
جمهوری آفریقای مرکزی در صدر کشورهای غمگین جهان قرار دارد. در این کشور بیش از ۱۰ درصد از کودکان در نخستین سال زندگیشان به دلیل نبود امکانات بهداشتی و ناآگاهی پدر و مادرهایشان، جان خود را از دست می دهند. آموزش و پرورش ناکارآمد که به ازای هر ۹۱ دانش آموز تنها یک آموزگار وجود دارد و نبود افق های روشن در زمینه ی کار و معیشت، از دلایل نامیدی و غمگینی مردمان این کشور است.
زیمباوبه و اتیوپی دو کشور دیگر آفریقایی در جایگاه های پسین قرار دارند. فساد اقتصادی و سیاسی گسترده، نداشتن حقوق مدنی، کم سوادی، سو تغذیه و نرخ بالای بیکاری از دلایل قرار گرفتن این کشورها در صدر این فهرست است.
پاکستان، کشوری آسیایی با دولتی که هر از چند گاه دست به دست می شود، عدم امنیت، نرخ بالای خشونت در جامعه و عدم تحمل خارجی ها، آن را در رتبه ی چارم فهرست قرار داده است.
یمن، سودان، نیجریه، موزامبیک، کنیا، زامبیا، اوگاندا، کامرون و رواندا، از دیگر کشورهای آفریقایی هستند که در رتبه های پنجم تا سیزدهم این فهرست جای گرفته اند. مردم این کشورها از محدودیت آزادی های مدنی، نرخ بالای بیکاری، آموزش و پرورش ناکارآمد، نداشتن دسترسی به آب آشامیدنی سالم، نداشتن اعتماد شهروندان به سامانه ی سیاسی، فساد اقتصادی، شیوع بیماری های میکروبی و پایین بودن نرخ امید به زندگی، رنج می برند و به همین علت از زندگی خود ناخرسندند.
ایران اما در این فهرست در رتبه ی چاردهم قرار گرفته است. با وجود آنکه ایران به لحاظ سرانه ی تولید ناخالص داخلی و امید به زندگی، در رتبه ی بالاتری از سایر کشورهای این فهرست قرار دارد، اما رژیم سیاسی، نبود آزادی های مدنی و حقوق اجتماعی، این کشور را در زمره ی غمگین ترین کشورهای جهان قرار داده است. ایران همچنین بالاترین نرخ مهاجرت افراد تحصیل کرده و متخصص جهان را دارد.
کشورهای تانزانیا، بنگلادش، کامبوج، نپال، سنگال و هند، در رتبه های پانزدهم تا بیستم این فهرست جای گرفته اند:
شادترین کشورهای دنیا
نروژ، دانمارک و سوئد سه کشور واقع در شمال اروپا، سال های متمادی است که در صدر شادترین مردمان جهان قرار دارند. امکانات رفاهی اجتماعی، برابری مدنی، درآمد بالا، اختلافات طبقاتی کم و سامانه ی آموزش و پرورش کارآمد، سبب شده است تا مردمان این دو کشور از زندگی خود خرسندی بالایی داشته باشند.
استرالیا و نیوزیلند دو کشور واقع در نیم کره ی جنوبی رتبه های چارم و پنجم این فهرست هستند. سامانه ی آموزش و پرورش کارآمد، اقتصاد قدرتمند و آزادی‌های مدنی، عامل خشنودی شهروندان این کشورهاست.
کانادا، فنلاند، هلند، سوییس، ایرلند، لوگزامبورگ، ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، آلمان، ایسلند، بلژیک، هنگ کنگ، سنگاپور و تایوان، رتبه های ششم تا بیستم این جدول را به خود اختصاص داده اند. بیشتر این کشورها دارای رشد اقتصادی بالا، آزادی های مدنی، مشارکت مردمی در سیاست، سامانه ی پزشکی و درمانی کارآمد، امنیت و آرامش هستند:
عصبانی ترین کشورهای جهان
به جز آنچه در مورد میزان خرسندی شهروندان و خشنودی آنان نسبت به وضعیت معیشتی در کشورهایشان مطرح شد، بنیاد گالوپ با یک اندازه گیری متفاوت، درصدد برآمد تا میزان خشم و عصبانیت شهروندان کشورهای جهان را بررسی کند.
در پژوهش هایی که از سوی این بنیاد صورت گرفت، شهروندان سه کشور عراق، ایران، و سودان جنوبی، به ترتیب خشمگین ترین مردم جهان معرفی شدند. حجم بالای احساسات منفی از جمله: "نگرانی، دردهای جسمانی، استرس و غم" از جمله عواملی است که دلیل عصبانیت مردمان این کشورها عنوان می شود.
همین جستار در کیهان سوئد
نظرات