اسناد شرارت و آدم فروشی محسن مخملباف

  برده داری در اسلام  

2500 سال پیش در زمانی که بردگان برده بودن را کاملا طبیعی می‏پنداشتند و برده‏داران به برده‏ی خویش به مثابه حیوانات رفتار می‏کردند رخداد بزرگی در عالم رخ داد که به قول هگل فیلسوف آلمانی مبدا تاریخ تمدن بشر است. برای باستان شناسان آغاز بشریت شاید با آغاز شهر نشینی در 10000 تا 11000 سال پیش باشد برای انسان شناسان شاید ایجاد تمایز میان انسان و حیوان و آغاز لباس پوشیدن یعنی صدها هزار سال پیش آغاز بشریت دانسته می‏شود.

اما برای فیلسوفی مانند هگل آغاز بشریت و تمدن با روزی مصادف است که یک انسان به مفهوم آزادی پی برد و هگل این روز را زمانی می‏داند که نخستین دست نوشته‏ی پارسی در تاریخ به شرح زیر توسط داریوش اول نوشته شد: که ( من به خواست دانای بزرگ (اهورامزدا ) شاه هستم! به خواست دانای بزرگ من این چنینم که تنها راستی را دوست دارم!) هگل این اتفاق مهم را که برای نخستین بار مردی خود را نه به دلیل خدا بودن (مانند شاهان پیشین) بلکه به دلیل شایستگی که خدا در او تشخیص داده نخستین اثری از درک مفهوم (آزادی) در تاریخ بشر می‏داند و آن روز خجسته را مبدا تاریخ بشر بر می‏شمارد...

 بدیهی است آغازگر این روند چنان که می‏دانیم و دوست و بیطرف و دشمن (ایرانی، یهودی، یونانی) بر آن معترفند این راهی بود که کوروش هخانمشی آغازگر آن بود. راهی که نخستین گام آن این بود: به گفته‏ی گزنوفون تاریخ نویس یونانی که چندی نیز با ایرانیان جنگیده بود کوروش در زمان مرگ به فرزندش کمبوجیه چنین گفت: (فرزندم تا جایی که در عالم برده داری موجود است تو باید بجنگی! ) این جمله در حالی بیان شد که در شهرهای یونانی اسپارت گاهی عدد بردگان 70% جمعیت شهر بود! پس گزنوفون ریشه‏ی نبردهای ایران و یونان را خودش چنین بیان کرده است!! دلیل دیگر راهزنی دریایی است که یونانیان بر کشتی‏های ایرانی میان ایران و کارتاژ می‏کردند.

 امروزه همه‏ی دانشمندان شرق و غرب عالم در این نکته متفقند که ایرانیان در میان 25 تمدنی که بر روی زمین آمده است تنها مردمی بوده‏اند که هرگز به برده‏داری آلوده نشدند و حتی تلاش‏های بابلیان مقدونیان و اعراب و ترک‏ها در رواج برده‏داری در ایران خوشبختانه همواره ناکام بوده است. از همین روی بود که همه‏ی اقوام ایرانیان را (ایر) یا آریایی مینامیدند یعنی فروتن و بردگی ناپذیر و سرافراز اعراب نیز پیش از اسلام ایرانیان را (بنی احرار) یعنی آزادگان و جوانمردان می‏نامیده‏اند. چیزی که پس از اسلام تبدیل به عجم (لال)شد. و این حاصل سلوکی است که فاتحین با بردگان خویش دارند.

در حالی که امپراتوری هزار ساله‏ی ایران از دوران کوروش تا پایان دوران ساسانی هرگز مانند چین هند یا روم به برده‏داری آلوده نشد اما ورود اسلام به ایران متاسفانه و بنا به رای مطلق و بدیهی تاریخ نگاران مصادف بود با به بردگی گرفته شدن بسیاری از ایرانیان.

 در این میان کسانی که آزاده‏تر و نجیب‏تر بودند بیشتر مورد بردگی قرار می‏گرفتند چنان که می‏دانیم عمر کشاورزان سواد (سیاهان بومی بابل) که ایر و آزاده نبودند را به دلیل خیانتی که در جنگ عرب علیه ایران به ایرانیان کردند آزاد گذارد اما بدون هیچ تردیدی می‏دانیم که در تمام دوران استیلای مستقیم اعراب در ایران حتی در دوران خلافت مولای متقیان از بسیاری از شهر‏های ایران به جای مالیت برده گرفته می‏شد  و این چیزی نیست که من چه به عنوان یک ایرانی چه یک عرب و یا یک انسان بتوانم آنرا از کسی در هر جایی از عالم بپذیرم  هر چند جنایات و ویرانگری‏های اعراب در ایران زیاد بود و جناب مطهری نیز بر این امر معترفند و همه می‏دانیم چه شد اما به بردگی گرفتن ایرانیان که دست کم تا دو قرن ادامه داشت یکی از پلیدترین رفتارهای ضد انسانی در تمام تاریخ بشر بوده است زیرا اعراب مسلمان از قومی برده گرفتند و به زور با دختران مردمی همخوابه شدند که تنها قومی بودند در تاریخ بشر که هیچ قومی را به بردگی نگرفته بودند و هرگز به کسی در جنگ تجاوز نکرده بودند.

اعراب ملتی را خوار کردند که هرگز مردم هیچ کشور دیگری را خوار نکرده بودند!

 تاریخ گوید که روز نخستی که تیسپون بزرگترین شهر روی زمین که بعدها ویران شد هنگامی که بدست اعراب افتاد به عنوان نخستین غنیمت جنگی از آن 300000 برده بردند که بسیاری از ایشان زنان و کودکان بودند که حتی فرصت نیافته بودند فرهنگ دین و زبان بومی خویش را به خوبی بیاموزند اعراب در حالی به خود اجازه‏ی هم خوابگی با چنین کنیزانی را می‏دادند که بسیاری از ایشان 9 سال بیشتر سن نداشتند و هر چند برای ایرانیان ازدواج کودک زیر 15 سال مطلقا غیر ممکن بود اما برای اعراب که طبیعتی بدوی داشتند آغاز توانایی بارداری به معنای آمادگی برای همخوابگی بود سنت پلید دیگری که در میان اعراب رواج داشت و بدعتی میان ادیان است و هرگز چیزی بر ضد آن از بزرگان دین اسلام نشنیده‏ایم این است که گاهی یک کنیز در یک روز میان چند نفر دست به دست می‏شد و گذشته از این‏ها آیا در اسلام برای کنیز قبول یا عدم قبول ازدواج معنی دارد؟ یا آنکه اساسا این برده‏ی بیچاره آنچنان که هنوز برای بسیاری از اعراب هست زن تنها یک وسیله‏ی ارضا‏ء جنسی بوده است؟ پاسخ واضح و دردناک است.