عشق و عرفان ایرانی

عشق و عرفان ایرانی

وصیت نامه ی حضرت حافظ

من از آنکه گردم به مستی هلاک              به ایین مستان بریدم به خاک
به اب خرابات غسلم دهید                  پس انگاه بر دوش مستم نهید
به تابوتی از چوب تاکم کنید              به راه خرابات خاکم کنید
مریزید بر گور من جز شراب                میارید در ماتمم جز رباب

مبادا عزیزان که در مرگ من              بنالد بجز مطرب و چنگ زن
تو خود حافظا سر ز مستی متاب               که سلطان نخواهد خراج از خراب

وصيت نامه ی وحشی بافقی

 روز مرگم، هر که شيون کرد از دور و برم دور کنيد           همه را مســــت و خراب از مــــي انــــگور کنيـــــد
مزد غـسـال مرا سيــــر شــــرابــــــش بدهيد             مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهيد
بر مزارم مــگــذاريــد بـيـــايد واعــــــظ                   پـيــر ميخانه بخواند غــزلــي از حــــافـــظ
جاي تلقــيـن به بالاي سرم دف بـــزنيـــد               شاهدي رقص کند جمله شما کـــف بزنيد
روز مرگــم وسط سينه من چـــاک زنيـد                 اندرون دل مــن يک قـلمه تـاک زنـيـــــــد
 روي قــبـــرم بنويـسيــد وفــــادار برفـــت              آن جگر سوخته خسته از اين دار برفــــت