از دیرباز، از هنرمندان و هنرپیشگان به عنوان ابزارهایی برای تاثیر گزاری بر افکار عمومی یا همان شکل دهی ذهنیت مردم و یا همان تزریق و به خوردن مردم دادن رویکردهای سیاست گردان به مردم، استفاده و البته بیشتر سو استفاده شده است.
این رویه، هنگامی که به سر و کار یک ملت به یک رژیم فاشیست دینی و استبدادی می افتد، همچنان به روند خود ادامه می دهد و اینجاست که بهره برداری از چهره های هنری در راستای منافع رژیم و به زیان بافت کنونی و آینده ی اجتماعی و سیاسی کشور و ملت خواهد بود. این روند باید یک بار و برای همیشه دگرگون شود، به گونه ای که دیگر جامعه زیر تاثیر رفتارها و کردارهای سیاسی هنرمندان قرار نگیرد.
به دیگر سخن، جامعه ی انسانی که به دمکراسی دست یافته است، متوجه این شده است که ورود و دخالت طبقه ی مفت خواره و انگل آخوندی در دولت، از هر دینی که باشد، بسیار زیان بار و ویرانگر خواهد بود؛ از اینرو، جریان و اندیشه ی فلسفه ی سیاسی سکولاریسم به قوت اجرایی رسید و دین را از دولت جدا کرد.
اما بیشتر مردم متوجه این مورد نیستند که سکولاریسم به چم جدایی دین از دولت است و نه جدایی دین از سیاست.
از این رهگزر، احزاب سیاسی با بن مایه ی دینی قد علم می کنند که نمونه ی آشکار آنها، احزاب دمکرات مسیحی و دیگر احزاب اسلامی در سراسر جهان الله زده و البته احزاب یهودی در اسراییل می باشند. این روند باید در گامی فراتر از سکولاریسم و به عنوان "نوسکولاریسم" دگرگون شود، به گونه ای که نه تنها دین از دولت که به طور کلی از سیاست بیرون شود و هیچ دین و مسلک و اندیشه ی دینی اجازه نداشته باشد که حزب سیاسی ایجاد کند و در سیاست نقش ایفا کند.
برای فهم بهتر این موضوع، به این نکته ی ظریف باید توجه کرد که دولت بخشی از حکومت است و تنها یکی از سه قوه ی اساسی هر حکومت را تشکیل می دهد؛ به دیگر سخن، دولت برابر حکومت نیست، بلکه یکی از سه رکن اساسی تشکیل دهنده ی آن می باشد و باید توجه داشت که حکومت افزون بر سه قوه ی اصلی به عنوان سه رکن موجودیت خویش، دارای نهادهای دیگری نیز می باشد.
از اینرو، نوسکولاریسم دست دین فروشان بر سیاست را کوتاه کرده و جامعه از دین زدگی و خرافه پناهی و آخرت جویی موهوم چند هزار ساله، نجات و رهایی خواهد یافت.
افزون بر این، در نوسکولاریسم نه تنها می بایست دست طبقه ی انگل آخوندی را از سیاست برید، بلکه باید با رویکردی نو به هنرمندان و ورزشکاران و چهره های مطرح اجتماعی دیگر نیز پرداخت. در واقع، آنچه که آخوندها و دین بارگان با سیاست می کنند و منافع فرقه ای و دینی خود را در قالب سیاست بر جامعه تحمیل می نمایند، هنرمندان نیز به همان روش برخورد می کنند، با این تفاوت که هنرمند ابزار حکومت و ابزار همان حزب های سیاسی دینی یا غیر دینی است و نه سرچشمه ی تصمیم گیری. کار هنرمند حکومتی، شکل دادن افکار عمومی در راستای منافع احزاب سیاسی و خواست های رژیم سیاسی می باشد.
هنرمندان نیز باید از اینکه در سیاست دخالت کنند، بازداشته شوند. هیچ هنرمندی نباید اجازه داشته باشد که از فلان حزب یا شخص نامزد انتخابات، پشتیبانی کند. سرودها و آوازهایی که برای پشتیبانی از اشخاص و یا احزاب خوانده می شوند، باید ممنوع شوند تا مردم بدون آنکه با احساساتشان بازی شود، سرفن به خرد خود مراجعه کنند و حق رایشان را تنها در در اختیار خرد و اندیشه ی خود بگزارند نه هیجانات احساسی ایی که از سوی دستگاه تیلیغات زهرآلود هنربندان، به شکلی ناخواسته بر آنها تحمیل می شود و اراده و اختیارشان را به شدت زیر تاثیر قرار می دهد.
تا روزگاری که جامعه ای به نوسکولاریسم نرسد، جامعه ای پیشرفته از لحاظ تمدنی و حقوق اجتماعی نیست و این رویکرد هتا در کشورهای اروپایی و آمریکا هم دیده نمی شود.
اما می توان امیدوار بود که با پراکندن بزر این سخن، دیگر اندیشمندانی که این مقاله ی موجز را می خوانند، در این باره اندیشه کنند و دستاورد اندیشه ی خود را در اختیار دیگران قرار دهند تا با هم افزایی اندیشه ها و تضاربشان، به رویکردی بهتر و کلان تر، فراگیرتر و اجرایی نزدیک شویم.
به امید آن روز آینده...
این رویه، هنگامی که به سر و کار یک ملت به یک رژیم فاشیست دینی و استبدادی می افتد، همچنان به روند خود ادامه می دهد و اینجاست که بهره برداری از چهره های هنری در راستای منافع رژیم و به زیان بافت کنونی و آینده ی اجتماعی و سیاسی کشور و ملت خواهد بود. این روند باید یک بار و برای همیشه دگرگون شود، به گونه ای که دیگر جامعه زیر تاثیر رفتارها و کردارهای سیاسی هنرمندان قرار نگیرد.
به دیگر سخن، جامعه ی انسانی که به دمکراسی دست یافته است، متوجه این شده است که ورود و دخالت طبقه ی مفت خواره و انگل آخوندی در دولت، از هر دینی که باشد، بسیار زیان بار و ویرانگر خواهد بود؛ از اینرو، جریان و اندیشه ی فلسفه ی سیاسی سکولاریسم به قوت اجرایی رسید و دین را از دولت جدا کرد.
اما بیشتر مردم متوجه این مورد نیستند که سکولاریسم به چم جدایی دین از دولت است و نه جدایی دین از سیاست.
از این رهگزر، احزاب سیاسی با بن مایه ی دینی قد علم می کنند که نمونه ی آشکار آنها، احزاب دمکرات مسیحی و دیگر احزاب اسلامی در سراسر جهان الله زده و البته احزاب یهودی در اسراییل می باشند. این روند باید در گامی فراتر از سکولاریسم و به عنوان "نوسکولاریسم" دگرگون شود، به گونه ای که نه تنها دین از دولت که به طور کلی از سیاست بیرون شود و هیچ دین و مسلک و اندیشه ی دینی اجازه نداشته باشد که حزب سیاسی ایجاد کند و در سیاست نقش ایفا کند.
برای فهم بهتر این موضوع، به این نکته ی ظریف باید توجه کرد که دولت بخشی از حکومت است و تنها یکی از سه قوه ی اساسی هر حکومت را تشکیل می دهد؛ به دیگر سخن، دولت برابر حکومت نیست، بلکه یکی از سه رکن اساسی تشکیل دهنده ی آن می باشد و باید توجه داشت که حکومت افزون بر سه قوه ی اصلی به عنوان سه رکن موجودیت خویش، دارای نهادهای دیگری نیز می باشد.
از اینرو، نوسکولاریسم دست دین فروشان بر سیاست را کوتاه کرده و جامعه از دین زدگی و خرافه پناهی و آخرت جویی موهوم چند هزار ساله، نجات و رهایی خواهد یافت.
افزون بر این، در نوسکولاریسم نه تنها می بایست دست طبقه ی انگل آخوندی را از سیاست برید، بلکه باید با رویکردی نو به هنرمندان و ورزشکاران و چهره های مطرح اجتماعی دیگر نیز پرداخت. در واقع، آنچه که آخوندها و دین بارگان با سیاست می کنند و منافع فرقه ای و دینی خود را در قالب سیاست بر جامعه تحمیل می نمایند، هنرمندان نیز به همان روش برخورد می کنند، با این تفاوت که هنرمند ابزار حکومت و ابزار همان حزب های سیاسی دینی یا غیر دینی است و نه سرچشمه ی تصمیم گیری. کار هنرمند حکومتی، شکل دادن افکار عمومی در راستای منافع احزاب سیاسی و خواست های رژیم سیاسی می باشد.
هنرمندان نیز باید از اینکه در سیاست دخالت کنند، بازداشته شوند. هیچ هنرمندی نباید اجازه داشته باشد که از فلان حزب یا شخص نامزد انتخابات، پشتیبانی کند. سرودها و آوازهایی که برای پشتیبانی از اشخاص و یا احزاب خوانده می شوند، باید ممنوع شوند تا مردم بدون آنکه با احساساتشان بازی شود، سرفن به خرد خود مراجعه کنند و حق رایشان را تنها در در اختیار خرد و اندیشه ی خود بگزارند نه هیجانات احساسی ایی که از سوی دستگاه تیلیغات زهرآلود هنربندان، به شکلی ناخواسته بر آنها تحمیل می شود و اراده و اختیارشان را به شدت زیر تاثیر قرار می دهد.
تا روزگاری که جامعه ای به نوسکولاریسم نرسد، جامعه ای پیشرفته از لحاظ تمدنی و حقوق اجتماعی نیست و این رویکرد هتا در کشورهای اروپایی و آمریکا هم دیده نمی شود.
اما می توان امیدوار بود که با پراکندن بزر این سخن، دیگر اندیشمندانی که این مقاله ی موجز را می خوانند، در این باره اندیشه کنند و دستاورد اندیشه ی خود را در اختیار دیگران قرار دهند تا با هم افزایی اندیشه ها و تضاربشان، به رویکردی بهتر و کلان تر، فراگیرتر و اجرایی نزدیک شویم.
به امید آن روز آینده...
نظرات